ในสังคมจีนและไต้หวัน บ้านเป็นสถานที่ที่ผู้คนแสวงหาความอบอุ่นและการโอบอุ้ม แต่สำหรับ ฮุยเฉิน บ้านเป็นสถานที่ที่มีแต่ความทรงจำอันเจ็บปวด และการออกจากบ้านเป็นทางเดียวที่เธอจะได้มีชีวิตของตัวเอง ฮุยเฉินเกิดในครอบครัวชนพื้นเมืองที่บ้านแตกสาแหรกขาด ตลอดชีวิตเธอตามหาบ้านในอุดมคติมาโดยตลอด หลังจากอายุครบสิบแปด เธอต้องทำการตัดสินใจ เธอควรจะออกมาจากบ้านหรือไม่ และแม้ว่านั่นคือสิ่งที่เธอเลือก เธอจะสามารถทำมันได้จริงๆ หรือ เด็กสาวที่ตัดสินใจเช่นนั้น ยังคงเป็นตราบาปอยู่เสมอ ในกระแสสังคม อย่างไรก็ตาม เมื่อสิ่งเดียวที่ครอบครัวมอบให้คือ ภัยอันตรายที่ไม่รู้จบเช่นนี้แล้ว การออกจากบ้านจะเป็นเพียงการหลีกหนีที่ไร้ความรับผิดชอบ หรือเป็นการกระทำที่รับผิดชอบต่อตัวเองกันแน่